Wzniesiona została około 1795 r., późnobarokowa, murowana z kamienia wapiennego i cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej obustronnie otynkowana, wyposażona w dwa dzwony. W 1915 roku uszkodzona została przez pocisk artyleryjski. Dzwony zostały w 1915 r. zarekwirowane przez Rosję. W okresie międzywojennym dzwonnica została odbudowana, a w okresie powojennym remontowana.

            Dzwonnica usytuowana jest za prezbiterium kościoła, wyposażona w 3 dzwony. Powierzchnia użytkowa zabudowy wynosi ok. 18,5 m², natomiast kubatura 200 m³.

            Zbudowana jest na planie kwadratu. Wyposażona w trzy kondygnacje wyraźnie zaznaczone dzięki podziałom ramowym. Otwory dzwonne umieszczone na ścianach od drugiej kondygnacji wzwyż, zamknięte od góry półkoliście. Na dolnej kondygnacji widoczny jest otwór wejściowy zwrócony w stronę kościoła o kształcie analogicznym do otworów dzwonnych. Dzwonnica zwieńczona jest gzymsem o kilku uskokach. Pokryta dachem namiotowym, wykonanym z blachy.. Symetrycznie między ramionami krzyża umieszczony jest krzyż z dwunastoma promieniami rozwidlonymi na końcu. Krzyż ma kształt lekko wydłużonej kuli połączonej z dachem stożkowym trzonem ograniczonym od dołu zaokrąglonym pierścieniem.